==== observaties van een buurtbewoner ====
Eindelijk, geheel tegen de voorspellingen in, hadden wij het geluk van echte goede sneeuw. En dat nu ook eens in het weekend. Mooier kan het niet.
Al vroeg op zondag word ik gewekt door enthousiaste kindergeluiden. Sla de dekens van mij af en doe de gordijnen open. Een nog witter landschap openbaart zich dan de dag ervoor. Prachtig gewoon.
Drie gezinnen zijn in de weer met het prachtige materiaal. Uiteraard sneeuwballen gooien, sleeën en poppen maken. Maar dat gaat niet altijd zoals men wil. Een moeder is nog niet zo bedreven als haar kinderen, met als gevolg dat ze een wiel krijgt, want ze heeft niet genoeg gekanteld. Als ze dat alsnog probeert, blijft hij bewegingloos en onwrikbaar op zijn plaats liggen.
Nou die is dan maar voor de volgende die het wil proberen. De heren hebben intussen de basis gemaakt voor twee sneeuwpoppen en al snel staan er twee fiere exemplaren de wereld aan te kijken. Vervolmaakt met mooie wintermutsen. Dat moet even gevierd worden met een sneeuwballengevecht waarna iedereen voldaan, nog een keer omkijkend en met verkleumde handen huiswaarts keert. De rust tijdelijk terugkerend, zodat de sneeuwpoppen aan hun nieuwe bestaan kunnen wennen.
Inmiddels zit ik aan het ontbijt als de nieuwe lichting het veld op komt. Een jongetje van een jaar of 12, zijn zusje zo te zien en een vriendinnetje. Zonder ook maar even te wachten en de nieuwe bewoners welkom te heten worden de sneeuwpoppen met ferme schoppen onthoofd en in puin gestampt.
Bekomen van dit geweld open ik het raam en vraag aan de jongen waarom hij dit doet. “Leuk toch”, Het meisje vergoelijkt het geheel nog even door te stellen dat het geen mooie poppen waren en dat zij een mooiere ging maken. Leuk toch denk ik nog na, mooier dan. Wat een simpel en dom antwoord. Ik zeg tegen het jongetje, ik was boos, “Je bent zeker een domme brugpieper?” Oei, dat deed pijn. Ze gaan hun heil een stukje verderop zoeken.
Maar de meisjes willen toch wel de grote onderste bal die het vandaaltje niet kapot kreeg gaan gebruiken. Helaas hun plan gaat niet lukken. Buurtgenoten van de andere kant van Sancta Maria, hebben hun zinnen ook op de grote ballen gezet. Zij confisqueren zonder blikken of blozen, volgens het principe van het recht van de sterkste, de ballen. Met vier man sterk zijn ze in staat om de ballen al groter wordend, en boven hun hoofden uittorenend weg te rollen naar het Vogelbosje. Een prestatie van formaat. De twee meisjes en de jongen teleurgesteld achterlatend. Ah denk ik er is toch nog gerechtigheid.
De jongen druipt na deze tweede vernedering af. De twee meisje beginnen te rollen. Maar je begrijpt, ze willen geen modderfiguur slaan dus rollen het balletje dat ontstaat hun tuin in en gaan daar niet gadegeslagen door die vervelende meneer verder met de bouw van een veel kleinere sneeuwpop.
Wederom rust in een gehavend veld. Maar net als de golven van de zee, na een paar uur is het veld weer geheel gevuld met rollende, sleeënde en sneeuwbalvechtende kinderen en hun ouders. Er wordt zelf een heuse iglo gemaakt zonder dak. Zodat iedereen erin gefotografeerd kan worden. Stiekem probeert een ander stel dat verderop te kopiëren. Maar dat valt toch niet echt mee. Dan wordt het maar een pop. Uiteindelijk staan er weer twee poppen en een iglo.
Als ik net voor het donker weer thuis kom, is het veld een sneeuwslagveld. Niets van al dit moois is nog over. Niet door de zon maar door mensen (kinder)handen vernietigd. “Ïs toch leuk”, gaat het door mijn hoofd.
Ik voel me oud worden. Wat een verschil met vroeger. Een uitdrukking die ik normaal verafschuw. Bij ons was winterpret ook echt pret. Geen oorlog of vernielpret. In mijn tijd zou je als je de pop van een ander niet mooi vond er een naast zetten om te laten zien hoe het wel zou moeten. Zou je de iglo toch van een dak voorzien hebben zodat je ’s avonds met een kaarsje met buurtgenoten in kon zitten. Dan hadden er op het veld dus zeker vier tot vijf poppen gestaan en een iglo. Dagenlang kon je daar van genieten. Het eventueel nog aanpassen. Kijken als het ging dooien hoe de zon langzaam bezit van dat alles zou nemen. Dat was nog eens sneeuwpret. Zou die tijd nog ooit terug komen?
Maar er is misschien nog hoop. Terwijl ik dit schrijf, doet een meisje geheel alleen een serieuze poging op maandagnamiddag nog één keer een sneeuwpop op het gehavende veld te laten ontstaan. Ik hou mijn hart vast hoelang hij mag blijven. Hoop dat zij en ik niet weer teleurgesteld gaan worden met de z.g. Sneeuw(pret).
Maarten Henneman
Is jou ook iets opgevallen wat je met de buurt via de website wilt delen? Mail je verhaal met foto’s naar de webredactie . Je kunt je verhalen ook op onze Facebook pagina kwijt.