door Hans van der Straaten: 
Op zondag 13 december 2015 is Willem Karel Hildo Krop overleden. Ik weet niet wanneer Wim in Bosch en Vaart is komen wonen, het zal ergens aan het begin van de jaren negentig zijn geweest. Willem was een actieve bewoner van Bosch en Vaart. Hij was lid van diverse werkgroepen van de wijkraad. Hij heeft zich intensief met de grondwaterproblematiek en de ontwikkeling rond het NZH-remiseterrein bezig gehouden en heeft samen met zijn vrouw Charlotte de wijkkrant nieuw leven ingeblazen. Zijn columns in de Wijkkroniek toonden zijn scherpe oog voor maatschappelijke veranderingen ook in Bosch en Vaart. Wim was een autoliefhebber, of beter gezegd een liefhebber van Citroën, en tegelijkertijd had hij een gruwelijke hekel aan al dat blik in de buurt. Geweldig kon hij fulmineren tegen het oprukkende fenomeen van de tweede auto en de eerste auto die steeds grotere afmetingen aannam. Tanks noemde Wim die Esjoevies. Ook hield Wim niet van Audi.
Wim was ook heel muzikaal. Zo herinner ik mij dat toen in 1996 Marianne en ik ons 25-jarig huwelijksfeest vierden en een dansfeest gaven in de kelderkantine van het ECL, Wim aan ons vroeg of hij samen met een vriend een paar liedjes op dat feest mocht zingen. Samen met Bert Bos verzorgde Wim toen een swingend optreden waarin zij samen een half uur de grote hits van de Everly Brothers ten gehore brachten. Met de gitaren in de hand en spatzuiver zingend: Bye, bye love, Till I kissed you, Bird Dog, Wake up, little Susie, Let it be me. Een feest!
Wim heeft ook wel een paar keer meegezongen in het Bosch en Vaart Koor. Maar dat was toch meer het domein van Charlotte. Wel schreef Wim meerdere keren teksten voor het koor. Altijd weerklonk in deze teksten de milde spot van Wim over Bosch en Vaartse toestanden. Een voorbeeld, geschreven op de melodie van het slotkoor uit de Negende van Beethoven:
Bosch en Vaart is een enclave in een wereld vol chagrijn
Kunnen wij niets aan verand’ren, laten wij maar vrolijk zijn
Fraaie feesten, soep’le wijnen, vrouwen die eten er wat kreeft
En soms denken we met schaamte aan ied’reen die ’t minder heeft
Maar dan is daar weer de Cultuurlijn, fiets met wind mee en de sport,
Dat vraagt dan weer de volle aandacht, zo ook de tweede wintersport
Wim was ook een lezer. Ongeveer 10 jaar lang was Wim de secretaris van het eerbiedwaardige, oeroude Leesgezelschap Hildebrand. Ieder jaar was het aan Wim om de jaarvergadering van het gezelschap vast te leggen in een vrolijk verslag in het decennia-oude notulenboek. Ook componeerde Wim ooit een loflied op het Leesgezelschap dat hij tijdens een jaarvergadering ook ten gehore bracht.
Wim en Charlotte verhuisden een jaar of wat geleden naar de Spaarnelaan, naar Tuinwijk. Gelijk was Wim zijn belangstelling voor de architect van Tuinwijk, J.B. van Loghem gewekt. Als neef van de beroemde Amsterdamse beeldhouwer Hildo Krop was Wim al wel vertrouwd met de wereld van het bouwen en de beeldhouwkunst. Maar ook van deze man Van Loghem, tijdgenoot van oom Hildo, wilde Wim alles weten. Wij waren het eens dat Van Loghem wel weer wat meer aandacht mocht krijgen. Een tentoonstelling in het Architectuurcentrum Haarlem ABC gewijd aan deze echt Haarlemse held was wel het minste wat wij konden doen. We ontdekten dat onze buurtgenote Els Vogel vele jaren geleden al de drijvende kracht was geweest achter een Van Loghem tentoonstelling in de Renaissancezaal van het Frans Halsmuseum. Met zijn drieën, Wim, Els en ik, zouden we proberen een nieuwe expositie in te richten, gewijd aan Van Loghem en vooral ook aan zijn projecten in Kemorovo in Siberië. Het is er niet meer van gekomen. Maar wie weet gebeurt het nog een keer, als een eerbetoon ook aan Wim. Wim is slechts 68 jaar geworden.
Hans van der Straaten